Şu anda bu yazıyı okuyan birçoğumuz 22. yüzyılı göremeyeceğiz. Tabii temennim hepimizin görmesi, fakat sağlıklı ve aklımızın yerinde olması öncelikli. Ancak bir sonraki asrı ve bu asır içinde oluşabilecek heyecen verici teknolojik ve sosyolojik gelişmeleri görebilecek jenerasyon, şu anda ilk okul çağına ulaşmamış kuşak olduğunu söyleyebiliriz. Yani ülkemizi, milletimizi bir sonraki asıra taşıyacak olan jenerasyon artık dünyaya teşrif ettiler ve aramızdalar. Ben bu çocukların gözlerinin içine bakarken, ayrı hayallere dalıyorum ve adeta onların gözlerinden bir sonraki asrı görmek istiyorum. İnsan öyle bakınca da, geleceğimizi emanet edeceğimiz çocuklar için de daha fazlasını yapmamız gerektiğinin de farkına varıyor. Bu çocuklar gelecekte ne olurlarsa olsunlar, ister doktor, ister mühendis, ister teknisyen ya da herhangi bir işin ustası olsun, ancak yapacakları işte mutlaka hedefleri dünyanın en iyisi olması olsun. Çocuklarımızı bu yaşlarda nasıl şartlandırırsak ve bu doğrultuda önlerini açarsak, o oranda işlerinde “En” iyisi olacaklardır. Okul eğitimi herşey demek değil. Asıl eğitim, aile içi eğitimde. Eğer dürüst ve çalışkan bir vatandaş yetişecekse, bu çok büyük oranda aileye bağlı. Aile bu konuda yeterli olamıyorsa, en azından sevgilerini çocuklarından esirgemesinler. Aile içi huzursuzluk, şiddet, kabalık ve buna benzer kötü örnek teşkil edecek tüm davranışlar, bir çocuğun geleceğini şekillendirir. Yaşamımızda belirli bir yaşa kadar hatalarımızdan ders alırız. Bu aldığımız dersler sonucunda, hatta düzeltemediğimiz olumsuz davranışlar olsa bile, çocuklarımızı bu olumsuz deneyimlerden uzak tutacak yine ailedir.
Bu çocuklar kutsal. Bu çocuklar mübarek. Bu çocukların gözleri 22. yüzyılı görecek. Bu bakış açısı ile, bu çocukları yüceltelim, çalışkan, dürüst, temiz, duyarlı vatandaşlar yetiştirelim. Sadece çocukların gözlerinin ışığı olarak değil, ahlakı ve karakteri ile de bir sonraki yüzyıla güzellikleri taşıyalım.
Sevgilerimle,