Kaç bomba patladı sayısını unuttum. Kaç şehit verdik onu da saymadım. Açıkçası çokta umurumda değil. Bir dönem Türk tarihinde kaç savaş yapılmış toplam kaç şehit verilmiş diye bir araştırma yapmaya niyetlendim ki daha başında vazgeçtim.
Kaç şehit verdiğim umurumda değil dedim ya satır aralarında sinirleri gerilen ve cümle bitmeden daha yorumlar yapmaya başlayan birileri varsa sakin olun lütfen. Bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olmanın nirvanasına çıkılan güzel ülkemde kan hızı damarlarda farklı bunu biliyorum.
Bakın emperyalizmin ve kapitalizmin küresel sancısını inim inim her coğrafya yaşıyor. Avrupa birliği çatırdamaya başladı, Amerika ekonomik çatırdamasını sahte rezervler açıklayarak gidermeye çalışıyor. Kuzey cephesi kapitalizme karşı kılıcını çekmiş durumda.
Türkiye ağır baskı altında farkındayım. Bombalar patlıyor, ekonomik bunalım tavan yaptı, Kürt Türk savaşı konuşuluyor. Şeriat geliyor, rejim değişiyor. Sakin olun lütfen. Sakin olun.
Kürt Türk bu ülkede savaşmaz. Savaşamaz. Bu kartı yıllarca tehdit olarak, koz olarak elinde tutanlar şu an bunun artık bir koz olmadığının farkında. 30 yıldır bir yerlerde bomba patlıyor. 30 yıldır insanlarımız ölüyor. Kendimi bildim bileli ekonomik bunalım var.
Ekonomik krizlere bağışıklı bir ülkede yaşıyoruz. Bunalım hat safhaya çıksa en fazla iş yerlerini kapatıp 4 aile bir evde toplanırız. Buğdayı öğütüp kuru ekmek yapar yeriz. Gocunmayız. Gocunamayız. Dedeleri cephede çarık yiyerek savaşmış bir milletin çocuklarını bombalarla, ekonomik krizlerle, kardeş kavgalarıyla korkutamazsınız ki. Şehit sayıları ile bunaltamazsınız.
Bunaltırsınız. Bizim millet bunaldığında sağlıklı düşünemez. Varlık ve yokluk arasında med cezir yaşamaz. Bunaldığında direk yok sayar kendini ve ne yapar onu bilemeyiz. F16 ya levye atan bu milletin zekasını sorgulamayın. Gidin Çanakkale savaşını okuyun ve bir daha düşünün. Bu millet Mısır’daki, Libya’daki, Tunus, Yemen, Fas, Suriye’deki millete benzemez. Kimyası farklı bu milletin. Kanla sulanmış toprakta yetişen buğdaydan ekmek yapıyor olduğundan mıdır bilmiyorum ama bu milleti çok deşmeyin.
Çoktandır savaşmıyor bu millet. Bu durumdan olsa gerek kendi içinde eşcinselleri döver oldu. Naspın. Düşman karşısına gelip erkekçe savaşmıyor o da iç basıncını böyle atıyor. Yok Çanakkale’de sarıklı adamlar gördük diyorsunuz ya İzmir’de sizin korktuğunuz o sarıklıları dövüyorlar. Laik dinsiz yaptık dediğiniz birileri var ya onlarda bu aralar çok fena dine kafa yormuş durumda. Anlayacağınız bizim millete bu aralar ilişmeyin.
Laik, anti laik, şeriatçı, anti şeriatçı diye ortalıkta ayrıştırmaya çalıştığınız insanları daha fazla salak yerine koymayın. Bunu yapan insanlar sizlerde bu salaklığı daha fazla yapmaya devam etmeyin. Komik duruma düşüyorsunuz. Şeriat diye haykıran zümre din elden gidiyor diye haykırıyor karşı cenap şeriat geliyor diye haykırıyor.
Bırakın Kürt, Türk, Laz, Çerkez, dindar, laik, antilaik, eşcinsel, aseksüel, biseksüel kavgalarını. Tek bir ağızdan haykırın önce. BİZ BİZİZ, BİRİZ, BİZ; BİZDEN BİRİYİZ, BEN; BİZDEN BİRİYİM diyin. Sonra gidip bir şeyler üretin. Damarlarınıza enjekte edilmiş “armut piş ağzıma düş” hastalığından bir zahmet kurtulun.
Hükümeti beğenmiyorsak sandık önümüze geldiğinde gerekeni yaparız. Buna biz karar veririz. Benim milli irademe sınırlarım dışından birileri müdahale edemez. Mandacımıyım ben? Benim seçtiğim hükümeti yıkmak için baskı yapan güçlerin ekmeğine yağ mı süreceğim? Ben oy vermedim benim hükümetim değil diyen bir kafaya sahipsen eğer o kafanı bir zahmet kuma göm. Yarın senin oy verdiğin parti seçildiği zaman diğer tarafın sana yapmasını istemediğini ona yapma. Akıllı ol biraz.
Darbe zamanı sevinen ahmaklar görmüştüm. Sırf hükümet değişecek diye darbeye kabul diyen geri zekâlılar vardı. Şimdi El Bab dan şehit haberi geldikçe sevinenler var. Hükümet kuma batıyor diye pişkin pişkin gülüyorlar. Türk milletinin zekasından şüphem yok ama bazen yedikleri içtikleri dokunuyor bizim millete.
Sonra aklı başına gelsin diye Çanakkale’ye 256.000 şehit gömüyor aklı başına geliyor. Buda bizim milletin iç basınç ayarı olsa gerek. Kurtuluş savaşı öncesi halk şimdikinden çok farklı değildi. Kafası karışık, ne olduğunu anlamayan, yorumlayamayan… Atatürk bile halk desteğini yola çıktıktan uzun bir süre sonra aldı.
Yazımın başında şehit sayısı umurumda değil dedim ya açıklayayım. Tarihinin her sayfasında kan olan bir milletin çocuklarıyız. Şehit vermekten çekinmeyiz. Düşman mertçe değil nağmertçe saldırıyor. Ne yapalım? PKK toprak istiyor, kan dursun diye toprak mı verelim? Kurtuluş savaşında 3 karış toprağı için şehit olanlara ne diyeceksiniz o zaman? Kusura bakmayın keşke o zaman toprak verseydiniz, mandacılığı kabul etseydiniz de yaşasaydınız mı diyeceksiniz. Şimdi onların istediklerini vermediğimiz için, emperyalizme, kapitalizme daha fazla boyun eğmemek için direnip, dik durmaya çalışırken bomba patlamasın diye teslim mi olacağız.
Şehit vermekten ne zaman gocunur olduk sorarım size. Gocunduğum tek bir şey var. Tarihini bilmeyen bu milletin coğrafyasını çizmeye yeltenenlerin ucuz oyunlarına geliyoruz ya o çok canımı acıtıyor.
Şehit vermekten gocunmak yerine bir olamadığımız için bu şehitleri veriyor olduğumuzu kabul edip nasıl BİR oluruz, nasıl BİZ oluruz onun hesabını yapın. Ölen bizim insanımız ama öldüren değil. Çanakkale’de karşımızda kim vardıysa şimdide onlar var karşımızda. Bu gerçeği kabul ettiğimiz gün çok şey değişecek.
Bu arada bombada ölen ben olsam da fikrim aynı, kanımdan canımdan birileri olursa da aynı. Ola ki ben bombalı bir saldırıda ölürsem, ola ki bir mekanda kurşunlanırsam; düşmanı karşısına çıkmaya cesaret edemeyen bir acizdi bu yüzden hayıflanırdı ama cephede öldü diyin. Çünkü şimdi her yer cephe, şimdi her yer kurtuluş savaşı…