Gebelik haberi sosyal çevreye verildiği andan itibaren ilk maruz kalınan soru “Kız mı Erkek mi?” olmaktadır. Çocukları doğana kadar cinsiyetini öğrenmek istemeyen ebeveynler ise çoğunlukla şaşkınlık ile karşılanır. “İsmine nasıl karar vereceksiniz?, Cinsiyetini bilmeden odasını/kıyafetlerini nasıl hazırlayacaksınız?” Çünkü kız çocuklarının odası ve kıyafetleri pembe olmalı iken erkek çocuklarının mavi olmalı diye düşünürüz. Peki tüm bu alışılagelmiş tutumların çocuklarımıza nasıl bir zararı dokunabilir?
Çocuk henüz dünyaya gelmeden renkleri bile cinsiyetlere göre ayırarak çocuklara toplum tarafından cinsiyetlerine göre belirlenmiş olan rollerini öğretmeye başlıyoruz. Kız çocukları için hazırlanan pembe odalar yerini zamanla mutfak ile ilgili oyuncaklara bırakırken erkekler için hazırlanan mavi odalar yerini arabalara bırakıyor. Arabalarla oynamak isteyen kız çocuklarını ve mutfakta annesine yardım etmek isteyen erkek çocuklarını hem yadırgıyor hem de yargılıyoruz. Söz konusu oyuncaklar olduğu zaman oyuncakların cinsiyeti yoktur diyebilmek ve bunu benimseyebilmek ebeveynler için daha kolay. Ancak ebeveynler için çocukları büyüdükçe hayatın içerisinde bulunan hiçbir şeyin cinsiyeti olmadığını kabullenmek ve çocuklarını bu doğrultuda desteklemek toplum baskısı yüzünden daha zor bir hal alıyor. Durup düşünmekte fayda var. Ebeveynleri bu kadar zorlayan şey yalnızca toplum baskısı mı? Yoksa sizler de toplum tarafından belirlenmiş olan bu rollere inanıyor musunuz?
Bir kız çocuğunun araba tamircisi olmak istemesi, bir kadının kendi başına aldığı arabasının patlayan lastiğini değiştirmesi onu “Erkek Fatma” yapmaz. Bir erkek çocuğunun bale kursuna gitmesi, bir erkeğin evdeki yemekleri yapması onu “Feminen” yapmaz. Çocuklar yalnızca çocuktur. İnsan her zaman insandır. Hayatın içerisinde yapmamız gereken şeyleri cinsiyetler belirlemez. Hayatın içerisinde yapmamız gereken her şeyi hayallerimiz, isteklerimiz ve bu isteklerimiz için ne kadar çalıştığımız belirler.